Nooit uit de lade geweest 6

Vandaag een stapeltje aquarellen uit de lade gehaald dat er al vijfentwintig jaar lag. Noem het maar 'vergeten aquarellen'. Ik vond er eentje tussen van de Notre Dame de Chartres, net als het werk dat ik vorige maand liet zien. Toen werd ik getroffen omdat het me deed denken aan de zelfportretten die ik meer dan tien jaar daarna maakte. Een van de reacties op die blogpost: "Een hoofd als een kathedraal ... dat is een mooi beeld."

Notre Dame de Chartres, Het Licht dringt door in de duisternis, 1993

Ik was niet alleen dit stapeltje aquarellen vergeten, ook was ik vergeten dat ik in die jaren dat ik deze aquarellen maakte ook al getroffen werd door de middeleeuwse symboliek van de kathedraal als lichaam van Christus. Dat motief heb ik niet bewust uitgewerkt. De aquarel van mei getuigt ervan dat ik dat op een of andere manier toch wel deed. Ik sla er even mijn 'Timmers' op na:

Christus zelf vergelijkt Zijn lichaam met een tempel: Breekt deze tempel af, en in drie dagen zal ik hem weer opbouwen. ... ... Het kerkgebouw wordt ook vergeleken met het Lichaam van Christus.

Daarnaast verbeeldt het kerkgebouw het menselijk lichaam, waarin het hart volgens St. Augustinus het altaar is. ... Verder is de absis het hoofd, de beide transepten de armen en het schip de rest van het lichaam.

Prof. Dr. J.J.M. Timmers, Symboliek en Iconografie der Christelijke Kunst, 1947; § 1388 en 1389

De aquarel van deze maand laat een binnenruimte zien. Waarschijnlijk de opbouw van de kathedraal. Eerlijk gezegd weet ik het niet meer precies, ik denk dat de traveeën van het middenschip, het westelijk roosvenster en de positie van het labyrint de aanleiding waren voor de lineaire structuur in dit beeld. Het groen-gele licht in de donkere ruimte doen me evenzogoed denken aan de lichtval in een donker bos. Ook dat is een relatie die je kunt leggen: de kathedraal en het bos.

Technisch gezien breekt deze aquarel met de basiswet van het aquarelleren: lichte kleuren schilder je door het wit van het papier uit te sparen. Bij mij zijn er zoveel lagen verf over elkaar gezet dat de witte ondergrond er niet meer doorheen zichtbaar is. Het lichte geel is de gele verf. Alleen op het papierplakband rondom schemert het wit door de kleur. Bovenaan en linksboven is wat rood zichtbaar en onderaan en helemaal rechts het wit van de tape. Op dat plakband kun je gewoon niet zoveel lagen over elkaar schilderen zonder het door elkaar te poetsen. Vandaar dat daar veel minder verf zit. De 'echte aquarellist' zal dit waarschijnlijk niet eens een aquarel vinden. Voor mij is er echter geen betere manier om Het Licht dringt door in de duisternis te schilderen (dit is vanaf nu de toevoeging in de titel).

Deze maand

  • Notre-Dame de Chartres, Het Licht dringt door in de duisternis; 1993
  • aquarel op handgeschept papier (Moulin Richard de Bas)
  • 34,5 x 26,9 cm
  • € 1000,- (galerieprijs), € 750,- (atelierprijs)
  • deze maand € 500,-  (incl. 9% BTW, deze aanbieding geldt voor het niet ingelijste werk tot volgende maand een nieuw werk aangeboden wordt)