Een stille man. Mondjesmaat laat hij toch veel los over zijn leven. Al heel snel krijgt het eerste portret zijn gezichtstrekken. Ik zet het opzij en werk verder aan het tweede portret. Ook daar werk ik niet lang aan, gehinderd door pijn in mijn rug.
Boo 2 laat veel pijn zien, vooral in de ogen. Het is een wonder hoe meer dan een halve eeuw pijn in een paar minuten in wat vlekjes en lijntjes verf zichtbaar wordt. Als ik daar iets over opmerk reageert hij:
“Ja dat klopt wel, daar zit heel veel pijn”.
Met die rugpijn van mij valt het ineens heel erg mee… achteraf gezien ben ik blij dat ik daardoor niet langer aan deze portretten gewerkt heb. Volgende week komt Boo terug voor een derde portret.
Ook nu hou ik het om dezelfde reden kort.
Gisteren is er aan de abonnees van de Nieuwsbief per abuis een testbericht verzonden. Mijn verontschuldiging daarvoor.



